De naam van de stichting leidt al snel tot vragen als waarom Zambia en waarom onderwijs. Zoals vaak: als je in een land woont en werkt, er vrienden krijgt en het de plek wordt waar je kinderen geboren worden, dan ga je van dat land houden. Zo was dat ook voor de oprichters van de Stichting, Marianne Willeboordse en Chris Hendriks. Zij gingen in 1973 voor de eerste keer naar Zambia (Chadiza nabij Chipata), als docenten in het middelbaar en lager onderwijs. Daarna bleef Zambia de rode draad in hun leven. Eerst nog 3 jaar in Lusaka op de Universiteit en daarna nog regelmatig gedurende kortere perioden voor beperkte projecten of andere werkzaamheden. En naar het zich laat aanzien wordt - om in de beeldspraak te blijven - die rode draad voorlopig nog niet afgehecht.

De keuze voor onderwijs is een meer expliciete. Zoals op de openingspagina al is aangegeven kan alleen goed onderwijs leiden tot strukturele verandering, zowel economisch als kultureel. Uiteraard wordt dit ook door de regering onderkend. Maar het verder uitbouwen van een onderwijs infrastructuur kost tijd en veel geld. Voor een land als Zambia wordt dit nog versterkt door de explosieve bevolkingsgroei van de laatste jaren - globaal is in de laatste 50 jaar de bevolking verviervoudigd. Daarnaast is het niet alleen voor Zambia maar voor de gehele wereld een grote uitdaging de snelle technologische ontwikkelingen te vertalen naar het onderwijs.